vertrek, lieve avondster

Op een glooi
van een zwart laken van verdriet
bewegen de sterren
als tranen glinsterend,
mee met mijn leven
naar de gevreesde horizon

daarachter heerst niets, leeft niets
zal alles versterven,
verzwolgen in een ongevoelde draaikolk
van onmetelijke leegheid

en mag het een troost zijn
te geloven
dat de krimpende maan ook
met mij, met elke ster,
met de duisternis van weemoed
en met al haar verscheurende energie
maar
zonder bevrediging of vervuld verlangen
zal verdrinken

en

verstommen in mijn geest?

ik vertrouw mijn testament
toe aan de oostenwind
en schenk aan de nacht
de ziel van mijn laatste woorden