Het laatste avondlied

Het laatste avondlied

Ik schudde mijn adem van me af
En daarmee al het zonlicht dat mij
Verblindend mij deed huilen

Ik hield van de nacht, en zie, nu blijft de maan,
hoop en wanhoop om de ongrijpbare liefde, voor altijd
voor mijn trillende ogen, verstijfd van verdriet
Nu, alsjeblieft, nooit, nu nooit meer, ik smeek het!

Hoop versterft in het laatste en eeuwige avondlied
dat een traan doet glijden, een verwelkte lotus
je wangen strelend, de vlek op de brief.

Ach, ik wentel rond en rond op de wind
En in de verte verzint een kind de laatste strofe
Van een nooit gezongen avondlied.