Verdere niet-lyrische trekjes: cf. Ratio et Hédoné

Een Gedicht

In mijn ogen:
vuurwerk van vlokkend schuim
kristallen van kaneel in het middaglicht
als vertaling met al mijn zinnen
van het taalloos gefluister van mijn hart

dat als onzeker drupje ontsprong
uit haar ruisende woorden
parelend als een eenzame nevel
langs de bergen,
op zoek naar het deinend helderblauw

Een innerlijk kolken spiegelt de schoonste dromen
maar het licht der schelpen, haar ogen der zee,
ruist geen liefelijk suizen, maar grote hoogten:
zal mijn verlangen dan zilt verdampen?

Zoet

Een meisje zingt ergens, ergens
ver weg,
zo ver,
dat ik nooit meer zou voelen,
de dingen van toen,
de golvende herinneringen
en ijlende klippen

onder andere wolken
vertedert nu
eenzelfde lied;
van Oneindige Oceanen?

Ik ben van lucht,
maar voel het licht:

flakkerende spiegels bespelen mijn dromen
op het deinende water van de nacht

Paleografie: tekstverklaring

Een vlinderige lentenevel laaft onze ogen, gedrenkt in
vluchtige druppels van honing; als een bron, borrelend
op uit de diepten, tintelt onze borst,
versmeltend in een wassend meer,
zo liefelijk, een omhelzing,
zo liederlijk, onbeschaduwd,
Tot de aarde ons lijkt te beven

Blinde golven rollen langs de rotsen, tot de verzengende zon,
wij zien geen woorden, horen geen brand,
doch dansend fluistert de wind de waarheid,
strijkend door onwillige haren

En verdroogd en tijdig gloeiend
onttrekken zich smeulende vlammen
in de handen van het wijkende water:
nu rest ons slechts nog
de prikkende pijn van 't vagevuur

Epistemologie

Ik wentelde je om en om
In de schelp en maakte een parel
Met je ogen, je stem
Ik neem je overal mee
In mijn hand rol je steeds
En al stijgt aan de rode oevers het blauwe water
En geeft de tijd grijze tinten mee

Aan wie onmachtig de pijnen ziet

Ik neem je overal mee
In mijn geest baadt licht

Wolken: Stratocumulus

ik liep op een pad
langs varens
een stenen muur van weleer
met een poortje
met een trap
en vijf lachende kiezels

of vier

dit droom ik steeds als ik niet slapen kan

ik liep op een pad
langs varens
een muur van steen van weleer
met een poortje
en licht dat straalt
door de kieren

en wolken
ja
hoge wolken

telkens ik niet slapen kan

Wolken: Cirrus

liefelijk klinken zijn verzen
of doen zij grappig aan
of triest of valend wijzen zij

maar niemand
die inkt met warme kussen wist

zij doen zo grappig aan, iedereen,
of triest of klinken liefelijk

ach, zo schoon klinkt de duisternis
van gebroken ogen
in de oren
van wie nog licht en schaduw ziet