Wolken: Cumulus

WOLKEN

Cumulus

Wolken van verlangens ontdoen hen
van het zicht,
tot zij hen verstikken

En ik niet meer dan een golfbreker
niet verder reikend dan het strand!

Stalen kruinen ontnemen hen de frisse winden

Snedig en wrang klinkt de weerklank dan,
door de nauw omspannen lucht,
tussen wouden en vijvers van water en vuur,
langs alle betreden paden,
die leiden naar een eendrachtige zelfmoord,
met de ogen wijd open van verlangen,
star naar verre, gouden wanden, ver weg.
Allen, samen, alleen,
ook ik.

Lieve woorden van dromen en troost
voor de bedrogen stem van het volwassen kind,
voor de roedels huilende wolven, als één stem,
die sterven gaan, door liefelijke klanken verblind,
die horden, in golven, stormend, in wolken, naar voren,
verlangend naar troost of dromen, lieve woorden.
Allen, samen, alleen,
tot hun eigen nevelen hen verstikken

En ik niet meer dan een golfbreker
niet verder reikend dan het strand!

Aan de horizon verstilt
de rode zwanenzang
in de donkerblauwe nevelen
van de nacht.