Onwaardig moeras

Onwaardig moeras

Strak omklemt zich de hoop
om de lendenen van de versteende maagden;
men ziet het aan de ogen;
men ziet het aan het licht.

Als een doorn verstompt, zo
dempt het verlangen, vertakt,
verzacht het verdriet, verstervend,
onder het zand van graniet.

Wenst men steeds te waden
door een onwaardig moeras, onzichtbaar,
ongezien, onbemind, en niets te voelen,
te ruiken, dan de eigen verkleumde ziel?

Ik kan niet luider spreken.