Lacrima in deserta

Lacrima in deserta

Alleen zit ik hier, moe, en vol ontzag.
Geen woorden resten mij nu nog
dan deze, van zilt zelfbedrog
en steeds weerkerend zelfbeklag

verwrongen verzen. Ach mijn lief,
alle landen, alle zeeën, de hele wereld
heb ik doorkruist, geheel niet geregeld
waren de wegen waarlangs ik zwierf,

op zoek naar het wezen van mijn leven
zoals jij het noemt, maar wat jij bent.
Maar nu zit ik hier, een ellendig geval,

omringd door bergen die alle moed ontnemen
om jou ooit terug te zien, verheugd of ontstemd,
hier, in mijn duister verborgen tranendal.