Memoria

Memoria

Als dichter zal ik sterven zonder rozen
Wanneer de zon de dauw doet trillen op het gras

Als dichter zal ik sterven zonder rozen
Met de dageraad, bij dalende maan

Schreeuwend staal zal spreken, en uiteenbarstende muren
En men zal rozen gooien naar de moordenaars

Maar in elke bloem zal mijn hart herrijzen;
In de maan elke nacht, ik zal blijven!

Ik zal blijven in je hart, Eurydice, en als ziel van mijn woorden
Ik zal blijven in het was van de gedoofde kaarsen
En als de wind opsteekt, in de sprekende lippen op het water,
Terwijl de kogel zal roesten op de bodem.

Als dichter zal ik sterven zonder rozen
Wanneer de hemel rood kleurt met mijn bloed.

Als dichter zal ik sterven zonder rozen
Wanneer de laatste sterren verstard versterven
In de verblindende gloed van de emoties

Dan zal ik sterven zonder rozen,
Ja, zonder rozen.