Aube (10-12-2003)

Aube

Van sluimerend verlangen vervuld,
versterf ik in mijn gedachten,
maar toch blijf ik geduldig wachten,
in nevels van weemoed gehuld.

Zoals de vogels om ‘t eerste zonlicht smachten
en haar begroeten met gefluit dat de hemel vult,
zo verlang ik naar jou, geleid door krachten
van onweerstaanbare drang, van hoop en geduld.

Maar soms lijken zij ook te tanen: de tijd,
die genadeloos traag verstrijkt, stelt mij op de proef.
En nu doe jij reeds de dag ontluiken, geheel onverwachts,

voor een ander, die door begeerte niet langer lijdt,
en jou ‘s morgens begroeten kan. Maar ik blijf droef,
want voor mij rest alleen nog de naargeestige nacht.