Een gedicht. X.

Ik wil sterven langs de ravijnen
over de weiden en de herders
en de trillende lucht.

Ik wil verglijden langs de dennen
op - in de grijze mist om de bergen
langs de sterren.

Over de hoofden die dwaalden,
in de ogen van hen die trilden
voor het krijsende vuur om hen heen,
wil ik schijnen,

schrijnend ten onder gaan,
hoger dan de hoogste nevel om de kale toppen
hoger dan de rijkste toren en de grootste stad
tot de rode gloed, alleen,

voor zo velen gebloed,

Ja
dat wil ik:

in het niets ontzield verdwijnen
terwijl
zo velen in herinnering
mijn naam blijven mijmeren
als het donker wordt.